TonPat en de rest

Gisteravond hebben we samen naar Marley & Me gekeken. Dat is een film over een hond die je ziet opgroeien van pup tot volwassen hond. Na jaren wordt Marley ziek en moeten ze hem in laten slapen. Je ziet het zielige beest dan op tafel liggen en zijn baasje vertelt hem nog dat hij altijd een lieve hond is geweest. Dat was voor mij dus het moment om naar de keuken te lopen en iets lekkers uit de kast te pakken. Ik heb dus niet meer gezien dat ze hem een spuitje hebben gegeven en daarna nog hebben begraven.

Het doet me namelijk denken aan mijn eigen hond die inmiddels ook al niet meer de jongste is. Ik moet er nog helemaal niet aan denken dat hij er niet meer zal zijn. Het is namelijk een hele bijzondere en lieve hond. Als hij gaat zwemmen in het kanaal, springt hij niet gewoon in het water maar maakt hij een bommetje. Als er een politie- of brandweerauto voorbij komt met sirene, gaat hij zitten en doet de sirene na. Bovendien kan hij echt lachen als hij blij is.

Dus Bodie, ik vind het niet erg dat ik vaak moet stofzuigen omdat je zoveel haren laat vallen. Ik vind het ook niet erg dat je graag op je buik in een grote modderplas gaat liggen als we met je naar de bossen gaan. Ik vind het helemaal niet erg dat je een beetje anders ruikt als ik je heb uitgelaten in de regen. En ik weet zeker dat Sloeber het ook niet zo erg vindt als je haar lekkere diner weer eens opgegeten hebt.

Blijf gewoon nog maar heel erg lang in de buurt, want ik wil je echt nog lang niet missen ….

Patriesja Algemeen, Beestjes