Start > Gewoon wij > En nu ben ik echt boos!

En nu ben ik echt boos!

1 april 2013

Gisteren besloten we naar Dussen af te reizen om 21 km te gaan wandelen, tenminste dat was de bedoeling. Aan de route lag het niet, we hadden een heerlijk rustig wandelpad uitgezocht dat helemaal langs het water liep. Dat zou op zich prachtig moeten zijn, maar het was weer die vreselijke wind en die veel te lage temperatuur die me het leven echt zuur maakte. Helemaal in mijn jas gedoken werd ik plots heel erg boos en liep ik behoorlijk in mezelf te mopperen. Op deze manier kan ik echt nog maar met moeite lol beleven aan onze gezamenlijke wandelingen. Ik probeerde mijn gedachten nog wel te verzetten door aan warme koffie te denken, maar mijn ijskoude benen en zere oren maakten dat ik er nu gewoon echt klaar mee ben. We besloten onze trainingstocht dus maar in te korten naar 16,5 km zodat we een einde konden maken aan die gruwelijke ellende. Bij thuiskomst werden gelukkig al snel de gourmetstelletjes in het stopcontact gestoken zodat we weer een beetje op konden warmen en natuurlijk heerlijk en vooral veel konden eten.

Vandaag waren we uitgenodigd voor een paasbrunch bij mijn gepensioneerde vader en moeder, en zo kon ik gelijk ook even de prachtige nieuwe auto in het echt bekijken. Die auto die gewoon buiten op straat naast andere auto’s geparkeerd staat, daar waar kleine kinderen spelen met een bal! Ik heb dus wel een idee wat mijn vader nu met al die vrije tijd kan gaan doen. Zet je stoel voor het raam paps en hou die mooie blauwe auto maar goed in de gaten.

Afgelopen week is Daphne trouwens met haar geliefde groep 8 op kamp geweest. Dinsdagochtend heb ik haar, samen met alle andere kinderen van de Heilig Hartschool, uitgezwaaid, waarna ze op de fiets naar Tilburg vertrokken. Ik had toch even moeite om mijn emoties in bedwang te houden, dit is tenslotte mijn laatste dochter die over een paar maanden de basisschool gaat verlaten om naar de middelbare school te gaan. En dan moet je als moeder dus best even je tranen inslikken en kom je tot het besef dat ook de allerkleinste kindjes uiteindelijk groot worden.

Gewoon wij

  1. Nog geen reacties.